کشوری ثروتمند اما توسعه‌نیافته، ایران 1974

ایران، جایی که تمدن در آن شکوفا شد در حالی که اروپا در بربریت به سر می‌برد، در زمان پهلوی به کشوری تبدیل شد که حتی قادر به تامین نیازهای اساسی خود هم نبود. حاکم ایران، شاه محمدرضا پهلوی، با اطمینان کامل دم از شکوه و بزرگی ایران می‌زد! آن هم در حالی که 70 درصد مردم بی‌سواد و فقط 60 درصد قادر به تامین نیازهای اولیه‌شان بودند؛ همچنین صدها روستا بدون پزشک وجود داشت. این در حالی بود که درآمدهای نفتی به خزانه ملی سرازیر می‌شد ولی نفعی به حال مردم نداشت.
با وجود اینکه آمارها حاکی از وضعیت نامساعد و وخیم بودند، دولت اعلام می‌کرد که اقدام به رفع بی‌سوادی و فقر نموده است. حدود 50 سال پیش؛ درآمد سرانه 1000 دلاری، کمتر از نصف میزان درآمد در بسیاری از مناطق استانی بود. در واقع، درآمدها تنها در تهران، جایی که به نظر می‌رسد تعداد موتورسواران جوان از تعداد گدایان بیشتر است، افزایش یافت. گفته می‌شود که برخی از ایرانیان تحصیل‌کرده و مرفه که سال‌ها ساکن در خارج از کشور بودند، در این زمان به فکر بازگشت به وطن خود افتادند. شاه و دولتش برای امید دادن به مردم در داخل کشور نیز، تقریباً هر روز اعلام می‌کردند که مازاد بر 32 میلیارد دلار تخصیص‌یافته برای اجرای برنامه توسعه پنج ساله‌، هزینه‌های بیشتری انجام خواهند داد.
مدت زیادی شاه ادعا می‌کرد که برنامه‌هایی برای بازسازی کشور در نظر دارد. اما زمانی که ظاهراً او پول کافی داشت، با مشکل پمپاژ این حجم از پول به اقتصاد، بدون ایجاد تورمی فاجعه‌بار رو‌به‌رو شد. شاه با استفاده از کنترل مستبدانه امور در ایران و درآمدهای هنگفت نفتی، اقدام به اصلاح و بازنگری اساسی دولت خود، و همچنین گستره برنامه‌های بلندپروازانه‌اش برای این کشورِ ثروتمند اما توسعه‌نیافته، کرد.