انتخابات دوره رضاشاه

ویلیام داگلاس، قاضی دادگاه عالی ایالات متحده، در کتاب «سرزمین شگفت‌انگیز و مردمی مهربان و دوست‌داشتنی» می‌نویسد:
بالاخره من سوال کردم: «اگر نماینده شما به وضع مردم خود توجهی ندارد و قوانینی به نفع شما از مجلس نمی‌گذارد، چرا شخص دیگری را انتخاب نمی‌کنید؟»
با این سؤال صدای خنده‌ی حضار بلند شد.
آخرین گوینده گفت: «شما اطلاع ندارید. این نماینده که ما داریم خود مالک بزرگی است؛ بنابراین او به‌ هیچ‌وجه قوانینی که به نفع ما باشد را تصویب نمی‌کند. او که نماینده واقعی ما نیست؛ فقط او تنها چیزی است که ما می‌توانیم به دست آوریم.»
من دستم را روی شانه مرد جوان اولی گذاشتم و سایرین را مخاطب قرارداده، گفتم: «این‌جا من یک نماینده خوب برای شما پیدا کردم. او مسائل شما را خوب درک می‌کند؛ شما او را به نمایندگی مجلس انتخاب کنید تا هر قانونی که به نفع شما است به تصویب برساند.»
مرد جوان حرف مرا قطع کرد و گفت: «اجازه بدهید من بیشتر توضیح بدهم. هنگام انتخابات سربازان با صندوق‌های رأی و تعدادی اوراق از پیش نوشته‌شده به محل رأی‌گیری می‌آیند. در رأس اوراق فقط اسم یک نفر نوشته‌شده و او تنها کسی است که ارتش با انتخاب او موافق است. ما پشت سر هم صف می‌بندیم و آرای از پیش نوشته‌شده بین ما تقسیم می‌شود. آنگاه صف به ترتیب نوبت، به‌طرف جلو حرکت می‌کند و ما اوراق را در صندوق می‌ریزیم.»
من در جواب گفتم: «خوب شما هم اسم کس دیگری را بنویسید؛ کاری که ما در آمریکا می‌کنیم.»
او در جواب گفت: «این غیرممکن است. این‌جا که آمریکا نیست. این‌جا زور سرنیزه و قنداق تفنگ در کار است و ما باید به کسی رأی بدهیم که ارتش می‌خواهد. ارتش هم همیشه بزرگ‌ترین ملّاک را می‌خواهد.»¹